Całkowita bezsilność wobec niepoznanych, potężnych mechanizmów choroby alkoholowej. I chociaż dasz z siebie wszystko: całą swoją wiedzę, osiągnięcia, dołożysz wiedzę inny ludzi czy nawet ich samych, postawisz na drodze tysiące przykładów to i tak jest to często niewystarczające. Iluż prób i ile przysiąg złamałem! Ile ważnych, dramatycznych a wręcz tragicznych wydarzeń nie potrafiło mnie zawrócić z ścieżki samozagłady. U mnie w domu zmarł mój przyjaciel z szkoły podstawowej- niespełna osiemnastoletni, wysportowany człowiek, jedynak z domu. Przekroczona dawka alkoholu była dla niego śmiertelną dawką. Po wielu latach znowu tragedia; budzę się obok kolegi z którym dnia poprzedniego piłem- mieliśmy po dwadzieścia kilka lat. Umarł w nocy. Milicja, prokuratura, łzy rodzin nie spowodowały zmiany mojej psychiki. Czy nie starałem się? Starałem! Bardzo chciałem być normalny a najbardziej to chciałem pić normalnie! Nie przekraczać ilości i „grzecznie się zachowywać”. Niestety, degrengolada postępowała a jej skutki odczuwali w dodatku moi najbliżsi. Myślę, że nie byłem człowiekiem nie kontaktowym przecież jakieś więzy i więzi budowałem, tyle, że natychmiast pojawiała się obsesja picia a z nią jej fatalne skutki. Doktor William D. Silkworth pisze: „Coś więcej niż wysiłki lekarza jest niezbędne, aby doprowadzić do całkowitej zmiany psychiki pacjenta”. Zgadzam się absolutnie! Zdefiniowanie tego „coś” zostawiam, każdemu do indywidualnej analizy. Dla mnie nie ma dzisiaj, żadnych wątpliwości, że zostałem obdarzony Bożą Łaską i nie ma dla mnie wątpliwości, że Ona cały czas była dla mnie dostępna tylko, że ja Jej nie umiałem przyjąć lub nie byłem gotowy na przyjęcie. W tej Łasce mieści się Wspólnota AA oraz to wszystko co daje współuczestnictwo w jej życiu. Następnym aktem tejże Bożej Łaski jest dla mnie spotkanie na swojej drodze ludzi głoszących Program AA oraz gotowych dzielić się tym dobrodziejstwem.
top of page
bottom of page